روز شنبه بابا اومد.عصر بود و خسته.خیلی خسته اونقد که هیچکی غیر از افسانه نمی تونس آرومش کنه.منم از سهمم گذشتم به خاطر بابا.فقط رو کاناپه،جلویِ اتاق خوابشون نشستم تا وقتی که بابا می خواد بره بخوابه منو ببینه.بدجور دلم گرفته بود.اگه بابا اذیت نمی شد، می زدم زیر گریه.
دیشب افسانه کشیک بود.با بابا رفتیم کنار دریا به زور یه جای خلوت پیدا کردیم.- همیشه خودمون یه جای خلوت داشتیم اما اونجا رو مسافرای نوروزی گرفته بودنش.- بابا هشت کتاب سهراب رو همراش آورده بود.من خیلی از حرفاشو نمی فهمم به همین دلیل هم زیاد خوشم نمی آد.بابا حالت عجیبی داشت مثل بهت زده ها.انگار غمگین بود.انگار می فهمید چی تو ذهنم می گذره.و من خجالت کشیدم که فِک می کردم بابا از من عقب افتاده! گفت:"زندگی بدون عشق معنا نداره.مثل اینکه عشق یه تیکه از ماست.تیکه گمشده ما."و سهراب خوند:
.... دلم گرفته،
دلم عجیب گرفته است.
تمام راه به یک چیز فکر می کردم. ...
بابا غمگین نبود.داشت فکر می کرد نیگاش تا ته دریا می رفت.
.... قشنگ یعنی چه؟
- قشنگ یعنی تعبیر عاشقانۀ اشکال. ...
گفت:"یکی ما می تونیم عاشقانه جهان رو ببینیم،یکی نمی تونیم جهان رو ببینیم."
گفتم:"یعنی اگه عاشقانه نبینیم یعنی هیچ؟!!" سرشو تکون داد که هیچ.
گفتم:"عاشقانه دیدن یعنی چه؟؟! " - یعنی قشنگ دیدن همه چیز."
و خوند:
.... خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند
و دست منبسط نور روی شانۀ آنهاست. ....
گفت:" تا حالا فِک می کردم دیگه وقت فکر کردن نیست.بقیه به همون اندازه ای که من فکر می کنم هم نمی تونن پا به پام بیان.شاید فقط بعضیا.اما حالا می بینم این جریان تمومی نداره.دائم – دائم اشتباه اما بابا گفت دائم- باید فکر کنم.ما یه ارزش خاص داریم یه ارزش که باید همه مون عاشق اون ارزش باشیم نه هیچ چیز دیگه.همدیگه رو به خاطر اون ارزش دوس داشته باشیم."
دریا آروم نبود.اما تا تهش پیدا بود.احساس می کردم به هیچ کس احتیاج ندارم.احساس می کردم راحتم. بابا شونه مو نوازش می کرد.فِک کنم بقیه عید بهمون خوش بگذره.
کیانا
دوشنبه7/1/84
عید بر همه دوستای خوبم مبارک باشه.
عید امسال برام یه چیزِ دیگه ست.هر سال تمام دغدغه هامو بابا یا افسانه جواب می دادن.شاید اصلا دغدغه جدی نداشتم.اما حالا فرق می کنه.حس می کنم بابا ازم عقب افتاده.فقط داییه که هنوز داره پا به پام می آد.البته شایدم من از بابا دور شدم.چون چن روزیه که بابا برای انجام یه کاری رفته خارج از استان.امروز برمی گرده .خدا کنه با اومدنش آروم بشم.
عید امسال به این دلیل و همینطور خشکسالی تا اینجاش زیاد خوش نگذشت.
"پسر نیمه شب"نوشت که باید خودم عشق رو تجربه کنم.من فکر می کنم این یه نوع فرار از فکر کردن باشه.ما یا دقیقا می دونیم یه "چیز" چه طوریه یا اینکه آثارش رو رو درک می کنیم.این عشق چرا احساس خوبی تو آدم به وجود می آره.آقا سروش می گه "نمی دونه چه جوابی باید بده." اینا جواب نیست.
کیانا
شنبه
آقا سروش تو وبلاگ ((الهه ی عشق)) در مورد یه عشق ناکام مانده می نویسه.پسر نیمه شب از یه عشق می نویسه که داره به نتیجه می رسه.اگه بری وب گردی خیلی از بلاگا در مورد عشقه. من اعصابم داره به هم می ریزه.ای ی ی که همه می گن یعنی چه؟من نمی خوام کسی حرفای تکراری تحویلم بده."عشق یعنی خدا..." "عشق یعنی یکی شدن..." "عشق ..."
من منتظرم و البته بی کار نمی شینم.
کیانا در آخرین روز سال