نه همین لباس زیباست نشان آدمیت

وقتی که بچه بودم ،- چار پنج  ساله- و تا حالا  همیشه بابا برام یه راه   بچه گی کردن بود.هر کاری که از نظر افسانه و همه مامان های دنیا قدغن و خطرناک بود،من و بابا انجام می دادیم.از آتیش بازی گرفته  تا خاک و خلی کردن خودمون و لباسامون.همینطور کارای جالبی که شاید کمتر باباها همراه دختراشون انجام بدن.مثلا همیشه با هم می ریم دوچرخه سواری یا حتی تو روزای ِ غیر ِروزِ جشن بادبادک ها – چن سالیه که تو بوشهر جشن بادباک ها برگزار می شه و خیلی حال می ده- می رفتیم کنار ساحل بادباک بازی به قول دایی محسن ،بابا، یه عاصی ِ خاموشه.-چون بیشتر این کارا رو دزدکی مامان انجام می دادیم.

پریروز با سرویسم نرفتم خونه.عمدا ًزودتر حرکت کردم.وااااااای! تا حالا شهر به این کوچیکی رو بدون سرویس گزَ نکرده بودم.حتی قدم زدن هام هم اونقد کم و با همراه بوده که حالا حس می کنم.واقعا ًداشتم یه کار جدید انجام می دادم.یه لذت دیگه هم داره و اون اینه که کاری خلافِ روال عادی انجام دادم.به قول بابا "خلافِ دستور العمل زندگی کردم".دایی می گه "آدمیتِ آدم  رو با میزان عصیانش اندازه می گیرن".مامان افسانه می گه "عصیان مال نوجوناست.بعدا ًمی فهمن چِقََد کارای احمقانه انجام می دادن.".پس علی الظاهر همه با عصیان من موافقن.پریروز شروعش بود.در ضمن من چهل و پنج دقیقه دیر کردم.مامان کشیکش رو ول کرده بود تو خیابون می گشت دنبالم.بابا هم خونه منتظر بود.آخرش مامان دو کوچه قبل از خونه پیدام کرد.سوار که شدم،گفت که تا حالا کجا بودم.و من گفتم یه چیز لازم داشتم و رفتم خریدم.بعدش سعی کردم فقط به کار ِ احمقانۀ بعدیم فِک کنم و اصلا ً نشنیدم افسانه با عصبانیت و صدای بلند چی می گفت.برخورد بابا جالب بود.مثِ همیشه خیره بهم نیگاه کرد،بوسیدم و بعد محکم بغلم کرد.

می خوام خودم از دایی در مورد "عشق نافرجامش" بپرسم.به من چه که افسانه خوشش نمی آد.من خوشم می آد.

                                                                           کیانا

                                                                              شنبه 29/11/