آخرین سه شنبه شب سال(محض متفاوت بودن )

پریشب آخرین سه شنبه شب سال بود ! شبی که آدم می تونه یکی از نمودهای واقعی جامعه رو ببینیم.- ملغمه ای از هیجان،اسطوره،توحش،انفجار، شماره تلفن،شکستن،سوزاندن،بیانیه های بیهودۀ اخلاقی،پلیس و البته در گوشه هایی هم تمدن و شادی ...- بابا گفت:"من یه پیشنهاد جالب دارم."بابا جون دایم به همه مسایل یه جور دیگه نیگاه می کنه.یه جوری که هیچ کی نیگاه نمی کنه.افسانه می گفت:"آدم کنار بابات حوصله ش سر نمی ره.فقط باس باهاش همراهی کنی تا مثِ رودخونه با خودش ببردت."- البته اینو موقعی می گفت که با بابا در عشقولانه ترین حالت به سر می برن اما گاهی که احساساتِ فیمنیستیش گُل می کنه   می گه باس به مردا نخ داد تا بالا برن اما باس مطمئن باشی که نخشون محکمه.افسانه باس رو زیاد و مردونه می گه. – بابا گفت:" آتیش به نظر زرتشتیا مقدسه مام فرض می کنیم اینطوره.حالا فرق نمی کنه تو آسمون باشه یا رو زمین."مکث کرد تا به شکل بَجنسانه ای همه منتظر باشن.و ادامه داد:"بادبادک فانوسی درست می کنیم و بالن"

رفتیم یه جای دیدنی به اسمِ ((چشمه زیراه)).بابا بزرگ اومده بود با تارش.عمه لیلا بود.دو تا دیگه از عمه هام اومده بودن با بچه هاشون.یکی از عمو هام اومده بود با خانمش. و شیوا که هر سال با ما بود امسال نیومد.- حالا دیگه من هم حس می کنم شیوا شونزده هیفده ساله ست نه یه دوست صمیمی چارده ساله- بابا بزرگ تار زد. همه – واقعا همه- بادبادک هوا کردن و چن تایی هم بالن.اونجا باد می اومد و همه چی رویایی تر بود.وقتی بابابزرگ تارمی زد.همه ساکت بودن فقط صدای تار می اومد و زمزمه باد و صدای آبی که از غارِ ته دره می غرید. من و افسانه تو بغل بابا بودیم که تکیه زده بود و حس می کردم چقد بابا و افسانه رو دوس دارم.یادم باشه از افسانه در مورد نخ و بادبادک سوال کنم.                                                                                                  

یک سه شنبه شب رویایی که بابا و یک فکر زرتشتی و البته تمدن به اندازه کافی  درستش کرد.

کیانا

25/12/84