وقتی که بچه بودم ،- چار پنج ساله- و تا حالا همیشه بابا برام یه راه بچه گی کردن بود.هر کاری که از نظر افسانه و همه مامان های دنیا قدغن و خطرناک بود،من و بابا انجام می دادیم.از آتیش بازی گرفته تا خاک و خلی کردن خودمون و لباسامون.همینطور کارای جالبی که شاید کمتر باباها همراه دختراشون انجام بدن.مثلا همیشه با هم می ریم دوچرخه سواری یا حتی تو روزای ِ غیر ِروزِ جشن بادبادک ها – چن سالیه که تو بوشهر جشن بادباک ها برگزار می شه و خیلی حال می ده- می رفتیم کنار ساحل بادباک بازی به قول دایی محسن ،بابا، یه عاصی ِ خاموشه.-چون بیشتر این کارا رو دزدکی مامان انجام می دادیم.
پریروز با سرویسم نرفتم خونه.عمدا ًزودتر حرکت کردم.وااااااای! تا حالا شهر به این کوچیکی رو بدون سرویس گزَ نکرده بودم.حتی قدم زدن هام هم اونقد کم و با همراه بوده که حالا حس می کنم.واقعا ًداشتم یه کار جدید انجام می دادم.یه لذت دیگه هم داره و اون اینه که کاری خلافِ روال عادی انجام دادم.به قول بابا "خلافِ دستور العمل زندگی کردم".دایی می گه "آدمیتِ آدم رو با میزان عصیانش اندازه می گیرن".مامان افسانه می گه "عصیان مال نوجوناست.بعدا ًمی فهمن چِقََد کارای احمقانه انجام می دادن.".پس علی الظاهر همه با عصیان من موافقن.پریروز شروعش بود.در ضمن من چهل و پنج دقیقه دیر کردم.مامان کشیکش رو ول کرده بود تو خیابون می گشت دنبالم.بابا هم خونه منتظر بود.آخرش مامان دو کوچه قبل از خونه پیدام کرد.سوار که شدم،گفت که تا حالا کجا بودم.و من گفتم یه چیز لازم داشتم و رفتم خریدم.بعدش سعی کردم فقط به کار ِ احمقانۀ بعدیم فِک کنم و اصلا ً نشنیدم افسانه با عصبانیت و صدای بلند چی می گفت.برخورد بابا جالب بود.مثِ همیشه خیره بهم نیگاه کرد،بوسیدم و بعد محکم بغلم کرد.
می خوام خودم از دایی در مورد "عشق نافرجامش" بپرسم.به من چه که افسانه خوشش نمی آد.من خوشم می آد.
کیانا
شنبه 29/11/
دیشب تا خود صبح فِک می کردم.بابا یه چیزی گفت که حس می کنم تا حالا یه دختر بچه ، نازک نارنجی بودم که اگه حمایت های ِ پدر خونده و مادر خونده ش نبود،هیچی از دنیا نَوَفهمید.تنها موضوعی که باعث می شه توانایی اندیشیدن به حقیقت زندگی، تو من پا بر جا بمونه همین فرزند خونده بودنم ِ.-چقد قلمبه سلمبه گفتم.- چون باعث می شه شرایطم نسبت به بقیه متفاوت باشه.همچنان کتاب "پیمان سپیده دم" رومن گاری رو می خونم.دیروز یه کم با دایی هم حرف زدم.فِک می کنم همه اینا با هم باعث شده به این نتیجه برسم که باید یه تلاش تازه رو شروع کنم.
همیشه می دیدم بابا وافسانه یه جاهایی می رن که مشکوک می زنه و به هیچ وجه هم حاضر نیستند منو باخودشون ببرن.دیشب وقتی از همون جای مشکوک برگشتند،بابا زخمی بود.زود رفتن تو اتاقشون و در رو هم بستن.یعنی که ورود من اکیدا ممنوعه.منم اونقد تو هال نشستم تا از رو رفتن.افسانه زود دوباره رفت خوابید و به بابا هم توصیه کرد،اونم همین کارو کنه.بابا نشِس جلوی ِ من.اینقد تو چشام زُل زد تا گریهَ م گرفت.
"وقتی با افسانه ازدواج کردم قرار گذاشتیم حالا که ما نمی خوایم بچه دار بشیم، و حالا که اوضامون خوبه و از همه مهمتر موهبت داشتن همدیگه نصیبمون شده،باید بقیه رو هم خوشحال کنیم.البته من از بچه گی دلم می خواس یه گروه تشکیل بدم که به مردم نیازمند کمک کنه.ولی اون خیالبافی بود.از خونواده هایی که می شناختیم شروع کردیم.فقط پول نمی دادیم.بیشترشون اگه براشون کار پیدا می کردیم می تونستن خودشونو بچرخونن.ما از اینکه گداپروری کنیم بدمون می اومد.مستمری دادن آخرین راه بود.از دوستایی که دستشون به دهنشون می رسید هم کمک می گرفتیم البته نمی گفتیم که یه کار ِ برنامه ریزی شده ست.می گفتیم،یه خونه واده نیازمند هست، اگه دوس داشتین کمک کنین.خیلیاشون فقر فرهنگی و مالی رو با هم داشتن.تعداد بچه هاشون زیاد بود،با هم درگیری شدید داشتن،معتاد داشتن حتی درست و حسابی نمی دونستن چطور باس پولشون رو خرج کنن.گاهی مجبور می شدیم به خاطر اینکه پول ،حروم نکنن خودمون خرید کنیم.امروز خونه یکیشون با پسر بزرگ خونه درگیر شدم.اینم جای اون درگیریه." و به جای زخمش اشاره کرد.من هیچ وقت اینقد بی حرف نمی شدم.واقعا هیچی واسه گفتن نداشتم.هیچی.
دوشنبه
کیانا
"برای چی ابروت اینقد خوشگله؟این چشای قشنگو از کجا آوردی؟ برای چی من اینقد تو رو دوس دارم؟گونه مو آروم بوسید. "
به افسانه گفتم:"اگه محمد واقعا شیوا رو دوس داشته باشه چی؟اونوقت شاید مسئله، فقط یه حرف عاشقانه نباشه.اونوقت شاید من ضرر کردم که یه محمد واسه خودم ندارم."مامان با مهربونی با موهای رو پیشونیم بازی می کرد.چشاش خیره و مهربون بهم دوخته شده بود.از همون نیگاه هایی که فقط واسة بابا داشت.
گفت:"تو اینطور فکر می کنی؟"جواب ندادم.اونم چیزی نگفت.فقط با همون مهربونی با نوک انگشتاش موهای رو پیشونیمو کنار زد.
شاید اگه شیوا مامانی مث مامان من داشت حالاحالاها احتیاج به هیچ محمدی نداشت.شایدم از حسودیم ِ که دارم اینو میگم.بابای شیوا مهندس عمرانه و از اون پیمونکارای خرپوله.مادرش خونه داره . دو تا داداش هم داره. مامانش کم باهاش حرف می زنه.گاهی اوقات می آد خونه ما و با من و مامان حرف می زنه.می گه کاش افسانه مامان من بود. ابروهاش خوشگله.چشاش هم همینطور.با مزه و دوس داشتنیه.وقتی حرف می زنه فِک می کنی هیچ آدمی نمی تونه اینقد منطقی باشه.برای هر کاری دلیلی می خواد و اگه پیدا نکنه حتما ردش می کنه.بابا می گه همه چیزو سیا و سفید می بینه. درواقع اینطور نیست.هر چیزی رو که نمی تونیم دلیل براش بیاریم لزوما مردود نیست.
اگه حرف بابا درست باشه پس ممکنه این نوع دوس داشتنم – که من گفتم فقط از خاصیت گوش دخترا و چش پسرا ناشی می شه- راست باشه.
امروز صبح شیوا اومده بود خونه مون و حرفای محمد رو مو به مو برام تعریف می کرد واصلا هم کاری نداشت که با هیچ منطقی نمی شه این دوست داشتنو توجیه کرد.
جمعه شب
کیانا